Een afscheid begeleid door de uitvaartverzorger

Acht uur

De koffie pruttelt. Acht uur. Uitgerust stap ik de keuken binnen en schenk zorgvuldig een kopje in. Aan de ontbijttafel schieten me flarden van het familieverhaal te binnen. Het is de dag van de uitvaart. Het moment om afscheid te nemen van oma. Hun lieve oma, die ik in gedachte zie peuzelen van haar laatste, piepkleine stukje hazelnootschuimtaart. Haar favoriete lekkernij. 

Afscheid

De klokt tikt half negen en ik maak aanstalten om te vertrekken. Ik grijp mijn dossier en verzamel de familiefoto’s en schilderijen van de meest idyllische plekjes op aarde. Oma hield van reizen. Met een volgeladen auto zet ik koers in richting het uitvaartcentrum. Aan de deur staan twee van haar kinderen druk in gesprek. Zodra hun blik de mijne vindt, verdwijnt de spanning van hun gezicht. Alsof het zo goed is. Met de naaste familie nemen ze voor de allerlaatste keer afscheid van hun oma. Haar jongste kleinkind wil niet dat oma het koud krijgt, dus stopt haar nog gauw een dekentje toe. Samen snikken ze, geven ze oma een laatste veeg over haar wang en een laatste kus. Haar oudste kind werpt een voorzichtige blik op mij en dan is het moment daar dat we samen de kist sluiten.

Haar stoel

Even later komt de imposante rouwauto voorgereden. Eén van de kinderen stapt in. De rest vormt met eigen vervoer een stoet achter oma aan. We rijden door smalle straatjes. Even verderop kijkt iedereen op als we dat schattige huisje met die rode bloesems passeren. De plek waar oma in haar stoel naar iedere voorbijganger even zo vrolijk zwaaide. Nu rijden wij daar en zwaait oma ons niet toe. Dat voelt toch wel gek. Maar de herinneringen blijven levend. Dat is voelbaar als we van de auto richting het crematorium lopen. Haar jongste kleinkind pakt haar dochter stevig vast en samen lopen ze al pratend over hun oma richting de familiekamer. Even een moment van rust. Ik sta stil bij de gedachte dat de zaal zo dadelijk volstroomt met dierbaren van oma. Die zo geliefd is.

Stralende middelpunt

Terwijl de familie tijd neemt voor elkaar, stap ik alvast de aula binnen. Met de familiefoto’s en schilderijen breng ik op deze plek oma’s huiskamer tot leven. De fotopresentatie speelt af en de bloemen liggen netjes rond de kist. Dan is het nu tijd voor de familie. Eén voor één nemen ze plaats op de voorste rij en het jongste kleinkind pakt een kaars vast. Voor oma. Samen steken we de kaars aan bij de kist en fluistert hij iets liefs. Dat is toch minder eng zonder al die mensen erbij. Als ik de muziek start druppelen de eerste genodigden de zaal binnen. Alle aandacht gaat uit naar de foto’s van oma. Ze is het stralende middelpunt van familievakanties aan de Belgische kust en die sfeervolle kerstdiners en paasbrunches. Een echte levensgenieter, dat straalt van de foto’s af. Van die mooie muziek die door de aula klinkt. En van de prachtige woorden die over haar worden gesproken. 

Hazelnootschuimtaart

Met een traan en een lach nemen ze afscheid. De genodigden geven oma een laatste afscheidsgroet. De familie blijft over. Ze vormen een cirkel rondom de kist en zingen zachtjes haar lievelingslied. Een momentje samen, met een lach en een traan. In de aula staat er voor iedereen een hazelnootschuimtaartje klaar. Daar hield oma zo van. We nemen afscheid en de dankbaarheid van de familie laat ik tot me komen. De hap van mijn hazelnootschuimtaartje smaakte niet eerder zo bijzonder.

Wilt u meer informatie over onze dienstverlening en de mogelijkheden die wij bieden? Neemt u eens een kijkje op De uitvaart .